U četvrtak 3. marta u 19:15 časova, O3one
predstavlja redimejd kolaž Slobodana Šijana.
Izložbu u O3one možete pogledati do 16. marta.
Na stolu prekrivenom heklanim stolnjakom izloženi su album za fotografije, sa kožnim povezom, i pismo napisano na memorandumu, pisaćom mašinom, potpisano i pečatirano na krajnje oficijelan način. Isti taj album fotografisan je na toj podlozi, dve po dve strane, i predstavljen kao sukcesivni niz redimejd kolaža, u kojima slike iz devedesetih godina dvadesetog veka dopunjuju i poklapaju one sa kraja pedesetih, a polje ideologije kolektivizma biva kolonizovano prizorima lične i porodične sadržine, u koje je jasno upisana ideologija individualne sreće i uspeha. Na taj niz se nadovezuje, upotpunjavajući ga i dodatno kontekstualizujući, video snimak stana čiji zidovi zadobijaju funkciju podloge za prostorni kolaž u stalnom nastajanju, među čijim elementima se prepoznaju i fragmenti dva velika sna dvadesetog veka. To su komunistički san o kolektivizaciji društvenog, ekonomskog i političkog života, kao horizontima progresa i emancipacije, i američki san o boljem, bogatijem i od društvenih tokova nezavisnijem životu, koji omogućava povećanu društvenu mobilnost članova porodice, i nesputan lični razvoj i prosperitet.
Heklani stolnjak i kolaži koje je kao redimejd umetnički rad prepoznao i predstavio Slobodan Šijan delo su Vukosave Kujović, partizanke, učesnice NOB-a od 1941. do 1945, njegove majke. Zatečeni su, nakon njene smrti, u stanu u kome je živela, i bez dodatnih intervencija uvedeni su u galerijski prostor. Specifičnost spojeva koji su ostvareni montažom slika u albumu i na zidovima proizvod su kompleksnog i nerazrešenog međusobnog odnosa upravo ta dva njena identiteta i statusne funkcije – revolucionarke i samohrane majke, stuba porodice. Naime, ona se svoje lične aktivističke prošlosti graditeljke socijalizma i borkinje za ideale potpune transformacije društva nije odricala, ali ni težnje da prošlost ipak tretira kao zalog bolje budućnosti članova te porodice, što njenu spontanu montažu slika čini disjunktivnom. Nema neposredno prisutnog ujedinjućeg faktora za dva slikovna niza, koji bi njihovu međusobnu tenziju razrešio, te ostaje posmatraču da ih sam poveže i interpretira. Tako, na primer, odvojeni samo tankim pausom u albumu jedna naspram druge stoje slika unuke vlasnice albuma sa drugaricom, negde u Kalforniji, i par decenija starija fotografija imenovana kao “Pozdrav najmlađih”, na kojoj je zabeležena koreografija ritmičkih gimnastičarki na prvomajskoj paradi, i to upravo u trenutku prolaska ispred bine sa društvenim funkcionerima, iznad čijih glava je ispisan slogan “Titove riječi – naša su djela”. Par stranica kasnije, neposredno preko slike sa nazivom “Razdragana mladost”, koja predstavlja veselu jugoslovensku omladinu koja uživa u blagodetima socijalizma, Vukosava je zalepila fotografiju svoje unuke u Diznilendu.
Ako je tu na delu cinizam, on nije potpuno subjektivan, već je velikoj meri odraz vremena u kome je stari poklon – album, sasvim izgubio svoju nekadašnju funkciju, da bi bio prepoznat tek kao pogodna podloga za porodične fotografije. On je čuvan kao uspomena stare partizanke, članice prvog Mjesnog komiteta SKOJ-a u oslobođenom Sarajevu, iz 1945, kojoj je uručen petnaest godina nakon toga, kao trag političkog nasleđa koji je za sobom ostavila, u vidu kontinuiteta revolucionarnog delovanja omladine. Devedestih godina dvadesetog veka, kada je to delovanje prestalo, zadobio je status pukog relikta onog dela istorije koji biva brisan novim političkim agendama. U njemu je stari san bio zarobljen u slikama koje više nikome ništa nisu značile, dok se na porodičnom planu realizovao sasvim novi san. I slike tog sna našle su put do ovog albuma. Bitno je napomenuti da u vreme kada su socijalistički ideali nestajali pred talasima političkog cinizma, Vukosava nije fotografije iz ovog albuma prosto zamenila novim. Nije ih odbacila, već ih je u specifičnoj montaži preklopila nečim sasvim heterogenim, ali njoj jednako bitnim. U raskolu dva sveta zarobljena u snovima, pred koji nas postavlja, ovaj rad nam nagoveštava da je možda svaka istorija samo san iz koga treba da se probudimo, a tradicija noćna mora koja nas u njemu progoni.
Нема коментара:
Постави коментар