Luka Mihajlović "TAMO JE OVDE", Elektrika, 15.mart 20h

SUBOTA 15. Mart 2014

ELektrika, Radomira Putnika 7, Pančevo

20h

otvaranje izložbe TAMO JE OVDE

beograskog autora Luke Mihajlovića

Prisustvujući stalnoj postavci iz ateljea Luke Mihajlovića u beogradskom skvotu Inex filma , otkrićemo neke od centralnih ideja u umetnikovom opusu - deteritorijalizaciju i reaproprijaciju.

Ne nalazimo se u utešno nostalgičnoj vremenskoj kapsuli izopštenih i presloženih SFRJ medijskih arheologija nego neumornoj eksploratornoj “radnji koja se zauvek renovira” i odbija da se pretvori u mauzolej retro-putujuće izložbe uživaoca “veštačkog” ideološkog raja.

Uspešno brišući liniju između umetnika kao “autentičnog” autora i osvešćenog kompulzivnog sakupljača MIhajlović koristi različite formate i u tradiciji “taktilnosti” - intenzivira intuitivnu potragu za ukrštanjem diskontinuiranih i iznalaženju novih intelektualnih i intimnih veza , kroz selekciju i estetsku revalorizaciju predmeta.

Naslanjajući se na igru I CHING-a, Ejzenštajnovsku umetnost dijalektičke montaže i geštalt psihološkog izrađanja novih koncepata i značenja , istovremeno ih filtrira kroz imaginacijske ekonomsko-političke, sociološke i antropološke “think tankove”.

Izbegavajući lake kategorizacije , koristi se tehnikama asemblaža I kolaža na redimejdovima i fotografijama pronađenim na okolnim buvljim pijacama, deponijama, zatvorenim fabrikama i napuštenim kućama a oprobava se i filmskoj formi - ‘ “found footage” isečcima afektivnih porodičnih (kinoamaterskih) istorija, kao i stvarajući nove radove u kojima se svedenim dokumentarističkim iskazom i akcentovanjem sudbina malih, zaboravljenih ljudi i otpadnika približava crnotalasnoj poetici i alegorijskim dokumentaristima ex yu filma. Centralna metafora iskopanih životinjskih lobanja može se protumačiti i kao samoironični umetnikov autoportret.

Svakodnevno raspeti Radnički Isus- ili njegov dvojnik- gubitnik tranzicione pandemije je, zavodljivim pop art okom jukstapoziran sa obrnutim korporativnom krstom. Autor zadire u neke od tabu teritorija savremenog potrošackog drustva - religijske konotacije su neželjeno trangresivne nalik onim u fotografiji Seranovog Piss Christ-a – i verski simboli su odbačeni i obezvrednjeni kao i moralne i društvene vrednosti a u sveopštoj dezorijentisanosti izrađa se ritualistički mizanscen njihove Nojeve barke. Republika mladosti aludira i na nebezbednu, pobunjeničku omladinsku kulturu koja se, bar u tragovima ne prepušta mrtvilu kulturnih aparatčika, koliko i na invertiranu Republiku Straha koja sistematski melje glad za profitom u mlinu za meso (dodatno sakralizujuci bankarsku noćnu moru novca koji pluta u WC šolji Hanekeovog “Sedmog kontinenta”. )

U svim radovima vidljivo ili manje vidljivo se provlače opsesivne teme najbolnijih transgresija protiv ideja bratstva i jedinstva : pakla „podele plenova“ ratnih ekonomija , (ugušenog) bunta globalno sedativiziranih republika mladosti , ezoterično nepristupačne restitucije ljudskog dostojanstva, problema neoliberalnog kapitalizma I zloupotrebe ljudskih prava, lažnog humanitarizma i brige za drugog, izazova multikulturalnosti, “privatizacije” ljudske kreativnosti, sužavanje umetničkih sloboda pod maskom demokratizacije i najupadljivije – neprekinutog stradanja i žrtvovanjem “malog “ pre nego “novog” čoveka i apelom za njegovom većom klasnom osvesćenošću.

Impresivna je i Mihajlovićeva peformativna smelost da bude istovremeno i subjekt i objekt umetničke provokacije i imperativom za kolektivnim egzorcizmima i primoravanju na kritički diskurs onoga što dozivljava kao anti-civilizacijski elemenat u savremenoj politici . Simbolička čitulja je opominjući cirkular koji reže cerebralni korteks paralitičkog tkiva političke korektnosti i statusa nedodirljivih – “radikalnih” parapolitičkih i paraverskih lidera u službi akumulacije kapitala. Kreirajući paranoidnu autovoajersku i fluktuirajuću fantaziju kontrole posmatrača nad posmatranim i opresora nad opresovanim, pomalja se narativ o Republici Nadzora - donekle ovaploćen i na strateški neizvesnoj šahovskoj tabli Jugoslavije i Balkana, gde pored redistribucije kapitala, omniprisutnih tajnih službi i diktata odozgo promiču aluzije na globalne strahove I stanje grča savremenog čoveka – prožetog iluzijama bezbednosti i slobode , psiholoških ratova (anonimnih) govora mržnje i (auto)cenzure, dominantnog drila auto viktimizacije kao Novog Nasilja.